อสูรพฤกษา

 

“อัณณ์ดา เปรียบเหมือนน้ำเย็นแห่งความอ่อนโยน… ซึ่งนางได้ดับเพลิงแค้นอย่างอัคคินลงแล้ว”  นกหงษ์หยกกระพือปีกอยุ่ในกรง ดีใจที่คำสาปได้ทลายลง

“ นางคือ สตรีเพียงผู้เดียวที่จะถอดพันธนาการออกจากเขาได้ แม้ว่าโซ่ตรวนนั้นจะทนทานเพียงใดก็ไม่อาจทัดทานรักแท้ได้เลย”
เสียงใสก้องกังวานทั่วแผ่นดิน กระทั่งพฤกษาสีเขียวทมิฬก็ยังล่วงรู้ แรงลมกระโชกโบกทุ่งขจีส่ายไปมาราวกับส่งสัญญาณ เสียงหรีดเรไรก็ส่งเสียงเชียร์ไม่ขาดสาย  

“ปล่อยเขาและนางได้แล้ว” นกน้อยพูด “คำสาปควรจบสิ้นเสียที ” 

...
ก้อนเมฆสีดำทะมึนเริ่มก่อตัว ส่งเสียงกัมปนาทพาดเป็นริ้วยาวพาดท้องฟ้า พายุลูกมหึมาที่ไร้ความปราณีกำลังจะพังทลายต้นไม้น้อยใหญ่

แม่มดแม้จะอยู่ไกลออกไปจากกรงนก ทว่าก็ยังได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วนั้น นางโมโหถึงขีดสุด ดวงตาสีเขียวจ้องมองไปยังที่มาของเสียง  

“ไม่มีวัน ที่มันจะพ้นคำสาปของข้าหรอก!!!” แม่มดตวาดลั่น
มือเรียวยาวยืนออกมา "เจ้านกปากดี" นางหัวเราะลั่น "ข้าร่ายเวทย์ไปแล้ว และมันจะไม่มีวันเสื่อม ไม่มีอำนาจใดมันล้มล้างได้"
 

นกหงษ์หยกสะดุ้งโหย่ง เมื่อได้ยินเสียงของแม่มดดังแซ่เซงไปทั่ว

“เพราะมันจะเป็นของข้าตลอดกาล  



http://my.dek-d.com/firstsky/




 ขอบคุณนักอ่านทุกคน ขอบคุณทุกคอมเม้น ขอบคุณทุกโหวต

โดย ผู้เสกหิ่งห้อย
แสงอีกหนึ่งแสง
ที่หวังว่าจะจุดประกายไฟแห่งแรงบันดาลใจให้ผู้อ่าน'